Πιστεύω αυτή που ερμηνεύει τις πηγές αντικειμενικά και χωρίς προειλημμένες αποφάσεις. Αυτή που δεν κάνει ιστορικούς αναχρονισμούς, αυτή που στο τέλος συνάδει με το συμφέρον του κάθε λαού και τη διαχρονική παρουσία του στο χωροχρονικό συνεχές , διότι έτσι στηρίζει το μόρφωμα έθνος/ κράτος στη σύγχρονη γεωπολιτική του οντότητα, δίδοντας του αυτοσεβασμό που αντανακλά και στις τρίτες χώρες ( συμμάχους, συνομιλητές , αλλά και ανταγωνιστές ) για να μπορεί ισχυρό να λειτουργήσει για το συμφέρον των πολιτών του και όχι υπηκόων του ( υπό + ακούω).
Δεν αποδομούμε μόνοι μας και από μέσα αυτό που με κόπο οι πρόγονοι και εμείς στηρίξαμε, διότι όπως καλά ξέρουμε από την ιστορία ( οι αυτοκρατορίες ή/ και τα κράτη ) πέφτουν από «μέσα». Ο εξωτερικός εχθρός, απλώς σε βρίσκει «αυτοτραυματισμένο» και σε «αποτελειώνει». Η άλλη πλευρά θεωρεί ότι στ' όνομα της αλήθειας ( ποιας απ' όλες άραγε ;) αποδομείς τα πάντα για να είσαι political correct!!!
Η ιστορία είναι αντικειμενική και η ερμηνεία της υποκειμενική. Η ιστορία πρέπει να...
αντιμετωπίζεται ως ενιαίο σύνολο και όχι να απομονώνονται μόνον στιγμές της (εκτός και ενδιαφέρει τον ερευνητή αυτό καθ' αυτό το γεγονός), άλλως μπορεί να βγουν στρεβλά συμπεράσματα. Οι όψιμες, αλλά καθόλου καινοφανείς ερμηνείες δεν προσδίδουν απολύτως τίποτα στην παιδείας μας, παρά μόνον σύγχυση και διχόνοια (το εθνικό μας σπορ).
Η αληθινή παιδεία ας αναζητηθεί στις επιστολές του Δ. Σολωμού προς το δικαστή Τερτσέτη, ή στο λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα προς τους νέους, η δε σχολική «παιδαγωγική ιστορία» επ' ουδενί μπορεί να ταυτιστεί με την απόλυτη αλήθεια ( που αφορά εν πρώτοις τη διαρκή επιστημονική έρευνα ), διότι πως θα εξηγήσεις σ' ένα παιδί τον αθυρόστομο τραχύ χαρακτήρα του Καραϊσκάκη και ταυτόχρονα τον «καθαγιασμένο» αγώνα του, όταν το παιδί ζει ακόμα στον κόσμο του απόλυτα καλού ( ναι/μπράβο) και κακού (μη κακά), χωρίς να μπορεί να διακρίνει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις και το «συναμφότερον». Αυτά θα έρθουν με την εμπειρία της ζωής, συν τω χρόνω. Όλα τα άλλα μόνο σύγχυση και απόρριψη του δημιουργούν και τελικώς αποκόβεται από τον ιστό. Αποκόβεται από την παράδοση του, πελαγοδρομεί χωρίς στήριγμα και τα παιδιά χρειάζονται στηρίγματα και σημεία αναφοράς. Θέλουν πρότυπα , αν δε δεν τους δώσουμε θα τ' αναζητήσουν αλλού και ίσως είναι προς ζημία τους.
[Δρ. Δημήτρης Σταθακόπουλος, ΣΚΑΙ – 1821. Τα ημαρτημένα (Οι αστοχίες), σελ. 9-10]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου